Zmruż oczy patrząc na fragment posadzki. W centrum wzoru znajduje się mały kwadrat 5 x 5 cm. Od tego miejsca wzór rozszerzał się, falując, na cały budynek Palacu Ślubów, który zamykał się na planie kwadratu. Budynku już nie ma, pozostał pusty plac, a na półkach muzealnego magazynu resztki marmurowych płytek posadzki, które w sumie zajmują powierzchnię około 3 x 3 m. Posadzka znajdowała się w oszklonym holu. Wpływała w szpary między podłogą a ścianami.
Chciałam zrozumieć ten geometryczny porządek. Zaczęłam od rysowania wzoru na milimetrowym papierze. Miękka kreska ołówka rozmijała się z milimetrowymi kwadracikami. Wzór pęczniał i kurczył się na kartce zapadając mi w pamięć.
Punktem wyjścia jest kwadrat. Zamknięta forma. A ja chcę wyjść poza płaszczyznę podłogi. Chcę zarysować przestrzeń budynku. Chcę ją poczuć, dotknąć. Biorę do ręki drut, wyginam go w kształt kwadratu 30 x 30 cm, a następnie gnę go w różne strony. Z obrysu kwadratu tworzy się nieregularna przestrzeń pomiędzy pogiętymi liniami. Wyobraź sobie, że ten kształt, który trzymasz w ręce stopniowo powiększa się, aż stanie się dziesięć razy większy. Możesz swobodnie wejść do jego środka, obejść go. Metalowe linie zakreślają przestrzeń. Na takim modelu możesz ćwiczyć przechodzenie od płaskiej powierzchni do trójwymiarowej. Może ci się przydać na wypadek, gdy po miejscach zostaną tylko płaskie powierzchnie zdjęć. Kiedy optyczna iluzja wzoru posadzki nie będzie się już odbijała w lustrach. Ponownie zmruż oczy, gdy znikną detale, zostanie falowanie przestrzeni.